رفـتـن ...

یکروز آدم باید یاد بگیرِ که بشود آدم رفتن و شهامت رفتن رو داشته باشد ...

سخت است باور کنید سخت است رفتن و دل کندن ...آدم ها سیاه و سفید نیستند ؛ خاکستری اند و بد مطلق نیستند که ای کاش بودند اونوقت رفتن آسان می شد  !!!

راه حل تئوریکیش اینِ که باید دید در این مخلوط خاکستری رنگ کدام رنگ از دید تو پررنگ تر و آیا اون رنگ پررنگ برای تو خوشایند هست یا نه اونوقت تصمیم بگیری ولی نمیشه دیگه لعنت به این تئوری ها که فقط و فقط در حد همان حرف باقی می مانند و در عمل هیچ دردی از آدم دوا نمی کنن ... همه اینها درست اما گاهی یک چیزهایی هستند که هنوز وابستگی ایجاد می کنند هنوز خاطره اند و هنوز حتی تجسم و فکر کردن بهشون مطلوب است اینها پای رفتن رو از آدم می گیرن !!!

می مونی در برزخ ماندن و رفتن ؛ دوستی میگفت اولین باری که به رفتن فکر کردی تمام تمام است بعد از آن فقط داری با خودت کلنجار می ری و کشِش میدی !!!

نداریم اون شهامت رو که بگیم  لعنتی هم من خاکستری ام هم تو اما دیگه نمی خوام عذاب هم باشیم و نمی خوام آن خاطرات خوش و آن نگاه ها و آن حرف ها فدای این غرغرها و نگاه های پر از شک و تردید و متلک ها بشود !!!

یکروز بالاخره باید یاد بگیرم ؛ رفتن را ...

پی نوشت :

* نوشته بالا رو از آرشیو نوشته های قبلی پیدا کردم حدودا مال 2سال قبل !!!

**دل ز من بردی و پرسیدی دل گم کرده ای ؟! *

گفت " نه ."

"یعنی هیچ راهی نیست؟"

گفت که هیچ راهی نیست ؟

"حتی اگر مثلاً الآن این مداد را بیندازم زمین و اژدها بشود؟"

کمی تأمل کرد. "خب، در آن صورت قبول می‌کنم."

مداد را رها کردم. اتفاقِ خاصی نیفتاد، متأسفانه !!!

(کاوه لاجوردی)